Alleen de Calvé pindakaas is lekker, alleen de Heinz ketchup is waardig voor onze Mora frikandel en alleen met de échte chocomel kom je de winter door.
Waar slaat dat op?
Thuis staan altijd dezelfde merken in de keukenkastjes. Het is immers al lastig genoeg om je kinderen iets te leren eten, laat staan om ze dan aan te leren om van alle merken te houden. Werkt het merk? Niet switchen dan. Bij ons was dit in ieder geval het motto. Ik weigerde te eten als ik na één hap het niet meteen fantastisch vond. Natuurlijk probeerde mijn moeder het me te laten eten, maar ik hield goed vol.
"Zat het dan toch tussen de oren?"
Vreemd genoeg lustte ik die andere pindakaas dan wel bij mijn tante.
Merken hebben in de meeste families toch een waarde. Deze waarde wordt gehecht aan het merk in de context, thuis dus. Naar mijn idee zit het tussen de oren. Ik weet zeker dat iedereen meer zou lusten als ze alle merken als gelijk zouden beschouwen. Pap houdt van Jupiler, dus dat is het lekkerste bier. Mam smeert met de Blue Band boter en strooit met de Venz hagelslag. Een soort aanwenning die je overneemt dus.
Bij ons thuis valt de merkenliefde wel mee. Calvé pindakaas is een must, de hagelslag van de AH is goed genoeg.
Merken zijn als normen en waarden. Een familie omarmt ze en heeft moeite ze ooit los te laten. Het is niet erg om van een merk te houden. Ik jaag nog op de koopjes, voordat ik me voor eeuwig aan een merk verbind. Dus gooi die Calvé maar snel in de uitverkoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten