Familie verhalen; Roze lintje

De tranen vloeien over haar wangen wanneer mijn armen zich om haar heen sluiten. We hebben lang gewacht op het moment dat we elkaar weer zagen, het moment dat alles werkelijkheid werd.

Het verregende vuurwerk lag nog op de straten toen onze wereld veranderde. Begin januari kreeg oma dat welbekende roze lintje opgespeld. Mijn moeder kreeg ik niet aan de telefoon en mijn vader kwam lastig uit zijn woorden. Daar zit je dan; kamer in Eindhoven, school in Eindhoven, werk in Eindhoven,... familie in Maastricht. Schuld overtrof mijn verdriet, ik kon geen kant op. Naast mijn huisgenoot, vriendin en schoonfamilie heb ik in eerste instantie niemand verteld dat ik na jaren weer huilde als een kind van vier.

Zij is de held uit mijn verhaal. De vrouw die mij opvoedde naast mijn ouders. Mijn buurvrouw. Mijn peettante. Mijn oma. Het enige familielid dat mij compleet begrijpt, een tweede moeder, de enige die door al mijn leugens heen kijkt.
Een rock-en-roll chick. Een shopper. Een familiemens. Elke dag weer op pad.

Je kunt je voorstellen dat ik de schrik van mijn leven  kreeg toen deze vrouw vol kracht en energie voor mijn ogen veranderde in een 'omaatje'. Een experimentele hormoonbehandeling voorkwam chemo, maar de uitslagen waren niet te voorspellen. Elke dag kwamen er mensen over de vloer; om met haar naar het ziekenhuis te gaan of om bij te kletsen met een kop koffie. Onrust zat echter in ieders onderbuik.
Een tweede rivier van tranen ontstond dan ook toen de opluchting de schuld en het verdriet verving.
De behandeling sloeg aan.

Mijn dank gaat uit naar oma's zusje, haar nichtje Beppie, mijn oom & tante en mijn ouders. Ze waren er niet alleen voor haar, maar ook voor opa, die in januari amper iets at vanwege de stress. Familie overwint alles, zelfs een verschrikkelijke start van het jaar. Ik wil mijn nichtje speciaal bedanken, een (toen) 17-jarig meisje dat vanuit school vaak naar oma ging, haar nooit vergat te bellen voor een onderzoek en mij altijd op de hoogte heeft gehouden. Zij nam mijn schuld voor een deel weg, ze was er voor ons beiden.
Persoonlijk was mijn vriendin de grootste steun. Iemand waarbij ik alles kwijt kon, die me snapte en me opvrolijkte.

Medelijden of sterkte is niet nodig. Dit verhaal ging over een heldin en de familie die haar steunt. Overwonnen en gegroeid, een ervaring die ons liet inzien dat we allemaal menselijk zijn.